روزنامه هم‌میهن

از بررسی کدملی تا لیزر به دست ها و پشت دروازه نشین ها

بررسی‌های هم‌میهن نشان می‌دهد که برای زنان در ورزشگاه‌های مجوز گرفته تنها یک سکو با فاصله بسیار زیاد از مردان و در جایگاه بسیار نامناسب در نظر گرفته شده است. ماموران زن و مرد به‌طور پیوسته تذکر حجاب می‌دهند و از عکاسان درخواست شده بود از زنان تماشاچی عکاسی نکنند

صدای نرگس از پشت تلفن هنوز حال و هوای روز بازی ملوان و فولاد خوزستان در اولین روز شهریورماه را دارد؛ زنی که در 39سالگی موفق شد وارد ورزشگاه سیروس قایقران شود و در کنار زنان دیگر، چهار بار برای شادی گل تیم محبوب شهرش، بالا و پایین بپرد. این نخستین تجربه حضور حدود 500نفر از زنان انزلی در ورزشگاه شهرشان بود. مریم و نازنین کیلومترها دورتر از انزلی در همان هفته، به تماشای بازی تیم آلومینیوم اراک و شمس‌آذر قزوین در ورزشگاه امام خمینی نشستند، ورزشگاه امام خمینی اولین باری بود که حضور زنان را می‌دید؛ زنانی که از قرار گرفتن پشت دروازه و تذکرات مداوم حجاب گلایه داشتند. شرایط برای حضور آنها با اما و اگرهای فراوانی همراه است. گفته می‌شود حضورشان گزینشی نیست اما شرط‌های ورود با گزینش تفاوتی ندارد. کدملی‌ها بررسی می‌شود، برخی از اسامی شرکت‌کنندگان خط می‌خورد، تهدید می‌شوند و در طول بازی نور سنگین لیزر را روی خود و صورت‌هایشان تحمل می‌کنند. شرایط حضور زنان در ورزشگاه سخت است، آنها را در جایگاهی می‌نشانند دور از لنز دوربین عکاسان و فیلمبرداران. در برخی از ورزشگاه‌ها به عکاسان گفته‌اند از زنان عکس نگیرند، در ورودی‌ها ماموران انتظامی به پوششان ایراد می‌گیرند و آنها را تا جایگاه اسکورت می‌کنند. زنان می‌گویند در بدترین سکوها آنها را می‌نشانند، به‌طوری‌که تماشای بازی برای‌شان سخت است اما از ذوق‌زدگی زیاد و ترس اینکه بار دیگر آنها را به ورزشگاه راه ندهند، تحمل می‌کنند.

ویدئوی وایرال‌شده پیش از بازی پرحاشیه الاتحاد – سپاهان در دهم مهرماه، شاهدی بر همین موضوع است؛ زمانیکه مسئول حراست ورزشگاه نقش جهان زنان را جمع کرده و می‌گوید تنها قرار بود 200زن وارد شوند.
رسیدن به آرزوی چندساله

اواسط مردادماه، خبری آمد که نشان می‌داد ورود زنان به 5ورزشگاه آزاد شده است؛ ورزشگاه‌های یادگار امام تبریز، نقش جهان اصفهان، شهدای فولاد اهواز، آزادی تهران و شهید سلیمانی سیرجان مجوز میزبانی از زنان را دریافت‌ کردند و همان موقع اعلام شد که زنان در اولین هفته لیگ‌برتر می‌توانند در سه دیدار از جمله دیدار پرسپولیس و آلومینیوم اراک در ورزشگاه‌ حضور داشته باشند. در ادامه هم اعلام شد که سایر ورزشگاه‌ها مانند شهید وطنی قائم‌شهر در تدارک فراهم کردن مقدمات اولیه و میزبانی از زنان است؛ اتفاقی که در پی تاکید فدراسیون فوتبال جهانی برای حضور زنان در دیدارهای لیگ برتر برای اعتبار بخشیدن به بازی‌ها اتفاق افتاده است. پس از این تصمیم، اولین حضور زنان در بازی‌های لیگ برتر فوتبال در ورزشگاه آزادی در سومین روز از شهریورماه امسال اتفاق افتاد؛ زمانی‌که تیم‌های فوتبال استقلال و مس کرمان در سومین هفته لیگ برتر در مقابل یکدیگر قرار گرفتند. براساس آنچه در خبرها آمده بود حدود 500 بلیت برای زنان در نظر گرفته شد.

نخستین بار زنان ایرانی 19مهرماه سال 98 وارد استادیوم آزادی شدند. آنها 40سال انتظار کشیدند تا برای تماشای بازی تیم‌های ایران و کامبوج از سری انتخابی جام جهانی 2020 وارد ورزشگاه آزادی شوند. این اولین باری بود که حدود 5هزار زن ایرانی به‌طور رسمی و ازطریق سایت، توانستند بلیت تهیه کنند و مانند مردان وارد ورزشگاه شوند؛ اتفاقی که البته با تدابیر شدید امنیتی و حضور ماشین‌های گارد ضدشورش و تعداد زیادی از ماموران انتظامی در هر نقطه از ورزشگاه و اسکورت زنان همراه بود. پلیس همان موقع اعلام کرد که 150مامور پلیس برای تامین امنیت در ورزشگاه حضور خواهند داشت. هرچند که شاهدان عینی خبر از حضور تعداد بسیار بیشتری از این ماموران می‌دادند.

از اوایل شهریورماه اما در تعدادی از شهرها زنان موفق به ورود به ورزشگاه‌ها شدند. مثل نرگس 39 ساله که اهل انزلی است و از 19سالگی راهی تهران شده. او آخر هر هفته را کنار خانواده‌اش در انزلی می‌گذراند و در یکی از همین رفت‌وآمدها بود که متوجه شد زنان می‌توانند وارد ورزشگاه سیروس قایقران شوند، بلیت بخرند و بازی تیم محبوب‌شان ملوان را در مقابل فولاد خوزستان ببینند؛ بازی‌ای که با برد تیم‌شان همراه بود؛ 4 بر صفر.

نرگس همراه با دخترش به ورزشگاه رفته بود و می‌گوید که در انزلی زن و مرد فوتبالی‌اند و همه هوادار تیم‌شان ملوان و حالا تاکید می‌کند که اولین ورود زنان به ورزشگاه سیروس قایقران از سوی باشگاه ملوان به نام روز هوادار نامگذاری شده است:«آنقدر لذت‌بخش بود که نمی‌توانم با کلمات وصفش کنم. خیلی خوش‌شانس بودم که روز مسابقه در انزلی بودم.» این بخشی از صحبت‌های نرگس است که هر واژه را با هیجان و انرژی بسیاری به زبان می‌آورد. او با گذشت چند هفته از بازی، همچنان ذوق بازی و حضورش در ورزشگاه را دارد: «من به شدت پیگیر بازی‌ها بودم و همیشه سوال می‌کردم که کی ‌می‌توانیم بازی را در ورزشگاه ببینیم که در صفحه اینستاگرام ملوان اعلام شد که با هماهنگی فدراسیون فوتبال احتمالا به تعداد محدودی از زنان اجازه ورود به استادیوم داده می‌شود. بعد متوجه شدم که سایت باز شده و برای زن و مرد امکان خرید بلیت وجود دارد. من گزینه زن را زدم، کدملی را وارد کردم و برای خودم و دخترم بلیت گرفتم، هر نفر 50هزار تومان. البته مادرم هم تمایل زیادی برای حضور داشت اما چون مهمان داشتیم نتوانست بیاید.»

مردان اولین حضور زنان در ورزشگاه را خوشامد گفته بودند با بنرهای سفید بزرگ و در بازی با همراهی زنان، تیم‌شان را تشویق می‌کردند؛ مردان می‌گفتند و زنان پاسخ می‌دادند. براساس گفته‌های حاضران در این بازی، بسیاری از تماشاگران خانوادگی آمده بودند، زنان یک سو و مردان سوی دیگر: «ما در انزلی یک لیدر داریم به اسم محمدعلی زیتون که ممدلی زیتون صدایش می‌کنند او بعد از بازی گفت که با حضور زنان اصلا در ورزشگاه فحش و ناسزا نشنیدند و یک سره صدای تشویق به گوش می‌رسید.» تیم ملوان در آن بازی چهار گل زد و در بازی بعدی در مقابل پیکان هم دو گل: «بعد از بازی تیم ملوان به سمت جایگاه زنان آمدند و تشکر کردند. مهدی تارتار سرمربی تیم ملوان هم از زنان تشکر ویژه کرد. نرگس خود بازیکن فوتسال است و در لیگ برتر تهران حضور داشته است.» او پیش از شیوع کرونا بازی می‌کرد و گلر بود: «در تهران یک بار به ما گفتند که زنان می‌توانند برای یکی از بازی‌های تیم ملی به ورزشگاه آزادی بروند اما من نرفتم، چون گزینشی بود. بیشتر فوتبالیست‌ها را دعوت کرده بودند.»

نرگس پیش از این برای تماشای بازی تیم زنان ملوان به ورزشگاه رفته بود: «خیلی‌ها نمی‌دانستند می‌توانند به ورزشگاه بروند، وقتی بازی برگزار شد، تازه متوجه شدند اما دیگر بلیتی نبود که بخرند.» او بازی دوم تیم ملوان به ورزشگاه نرفت با این توضیح که زنان بسیار زیادی دوست دارند به ورزشگاه بروند، او یک بار رفته و این فرصت را به زنان دیگر می‌دهد تا بلیت بخرند: «بازی با نظم زیادی شروع شد، ورودی زنان جدا بود و یک جایگاه را به ما داده بودند. حدود 500بلیت فروخته شده بود و واقعاً هم جایگاه پر بود. بسیاری از ماموران زن نیروی انتظامی هم در جایگاه حضور داشتند و به طور مرتب درباره حجاب تذکر می‌دادند. حتی از تماشاگران می‌خواستند که جای کلاه شال و روسری بر سر کنند. البته تماشاگران هم رعایت می‌کردند آنها می‌گفتند که ما می‌خواهیم باز هم به ورزشگاه بیاییم.» به گفته نرگس، این میزان از محدودیت و تذکر در حالی بود که زنان در این ورزشگاه فاصله بسیار زیادی با مردان داشتند و اصلا دید نداشتند:«اگر زمین فوتبال را یک مستطیل در نظر بگیرید، ما در طول نشسته بودیم و مردان روبه‌رویمان. البته در جایی که ما را نشانده بودند که در دوربین دیده نمی‌شد و دوربین‌های صداوسیما هم ما را نشان نمی‌داد. اما فیلم‌هایش در اینستاگرام هست.»

ماجرای تذکرها اما به ماموران زن محدود نبود، در داخل زمین هم مردی درجه‌دار با لیزر انداختن به سمت زنان، به آنها تذکر می‌داد؛ اتفاقی که حواس تماشاگران را پرت می‌کرد. نرگس و دخترش روی صندلی‌های ردیف 7 نشسته بودند و می‌گویند که نشستن روی صندلی براساس شماره نبود. هر کجا جا بود، می‌نشستند.

شهر انزلی هوادار زن بسیار زیاد دارد؛ آنها همیشه نگران تیم‌شان هستند، مخصوصا حالا که تیم‌شان پس از چند سال جان دوباره گرفته و به لیگ برتر برگشته، دوباره بر سر زبان اهالی شهر افتاده. نرگس می‌گوید دو سال پیش زمانی‌که تیم ملوان دسته یک شد، کل شهر جشن و پایکوبی کردند، زن و مرد بیرون بودند و تا نصف شب شیرینی پخش می‌کردند.

گلنار، نوجوان 17ساله‌ای است که همراه با مادرش به تماشای بازی ملوان رفته بود. او می‌گوید که صفحه اینستاگرام تیم ملوان یک روز قبل از بازی اعلام کرده بود که زنان هم می‌توانند به ورزشگاه بیایند و ما هم سریع بلیت گرفتیم: «بیشتر تماشاگران با مادر یا خواهر و دوستانشان آمده بودند و دفعه اول‌شان هم بود. در قسمت زنان، مامور خیلی زیاد بود و دو نفر در داخل زمین با لیزر تذکر می‌دادند.» او می‌گوید که تیم ملوان برای شادی گل سمت زنان هم می‌آمدند: «فضا بسیار خوب بود، زنان به طور مداوم تیم را تشویق می‌کردند و پابه پای مردان شادی می‌کردند. تشویق‌ها هم دوطرفه بود. یک طرف تشویق می‌کرد و طرف دیگر جواب می‌داد.» به گفته او، ورودی زنان و مردان کاملاً جدا بود. زنان از یک کوچه دیگری خارج می‌شدند: «وقتی رفتم مدرسه و برای هم‌کلاسی‌هایم تعریف کردم که به ورزشگاه رفتم هیچ‌کس باور نمی‌کرد. آرزوی خیلی‌ها رفتن به استادیوم است. اما شرایط برای همه فراهم نبود که بیایند.»

از هفته اول لیگ امسال، زنان اجازه ورود به ورزشگاه امام خمینی اراک را داشتند. اولین بازی هم مربوط به مردادماه بود که زنان برای اولین بار در اراک می‌توانستند وارد ورزشگاه شوند. قبل از آن اما ورزشگاه شهید سلیمانی سیرجان مجوز ورود زنان را گرفته بود. سهمیه زنان حدود 500 تا 600نفر بود که دو سکو برایشان در نظر گرفته شده بود. به گفته یکی از برگزارکنندگان این مسابقه که نخواست نامش در گزارش بیاید، بخشی از بلیت‌ها فروخته شد و بخشی هم سهمیه‌ای. حالا سه بازی در اراک برگزار شده که در سه بازی، زنان اجازه ورود به ورزشگاه را داشتند. به گفته همین منبع آگاه، نهادهایی خارج از فوتبال تصمیم می‌گیرند که چه تعداد از زنان وارد ورزشگاه شوند. اگر اوضاع خوب باشد و اتفاقی نیفتاده باشد تعداد را بالا می‌برند و اگر اینطور نباشد، سهمیه را کم می‌کنند.

شقایق یکی از تماشاگران بازی آلومینیوم اراک و شمس‌آذر قزوین در استادیوم امام خمینی اراک بود؛ مسابقه‌ای که با دو گل آلومینیوم به پایان رسید. شقایق 24ساله است و مربی اسکیت. او پیش از این بارها در بخشی از زمین استادیوم امام خمینی تمرین کرده اما 12شهریورماه برای اولین بار وارد استادیومی شده پر از تماشاگر با بازی دو تیم مردانه:«جو ورزشگاه بسیار عالی بود و فکر می‌کنم به دلیل حضور زنان بود. من خیلی فوتبالی هستم و واقعاً دوست داشتم از نزدیک بازی را ببینم.» شقایق از طریق صفحه اینستاگرام تیم آلومینیوم متوجه بازی شده بود: «آنجا اعلام شد که حضور زنان آزاد است و می‌توانیم برویم. حدودا یک هفته قبل از بازی بود و توانستیم از طریق سایت بلیت بگیریم.» آنها 15نفر بودند و تا لحظه آخر هم بلیت برای فروش موجود بود: «فکر می‌کنم 70درصد جایگاه ویژه زنان پر شده بود. شاید بیشتر از 500 صندلی برای زنان در نظر گرفته بودند.» در ورزشگاه امام خمینی هم ماموران تذکردهنده به حجاب بسیار زیاد بودند: «فاصله ما از مردان خیلی زیاد بود اما ماموران مدام تذکر می‌دادند. جلوی ورودی ورزشگاه هم ماموران زیادی ایستاده بودند و به نوع پوشش زنان ایراد می‌گرفتند. رفتارشان هم محترمانه نبود.» با این همه اما شقایق و دوستانش از فضای ورزشگاه و از نزدیک دیدن بازی، بسیار خوشحال بودند: «آنقدر بالا و پایین پریدیم و جیغ و هورا کشیدیم که فردایش صدایمان در نمی‌آمد. واقعا به ما خوش گذشت و منتظر بازی بعدی هستیم.» به شقایق به دلیل حضور پررنگش در میان تماشاگران، پیشنهاد لیدری هم داده شد: «لیدرها به ما می‌گفتند که چه باید بکنیم. ما که تجربه نداشتیم. آنها می‌گفتند الان بوق بزنید. الان جیغ بکشید و تشویق کنید یا اسم بازیکنان را صدا کنید. زنان بسیاری هیجان زده بودند و از شادی بالا و پایین می‌پریدند.» به گفته او، فاصله جایگاه زنان تا زمین بسیار زیاد بود و آنها پشت دروازه قرار داشتند. مردان در بخش راست و چپ زمین بودند و زنان در بخش غربی و شرقی زمین.

یکی از تماشاگران مادر شقایق بود و شقایق می‌گوید که کل ورزشگاه یک طرف، مادرم یک طرف. پدرش هم در جایگاه مردان نشسته بود: «خیلی‌ها خانوادگی آمده بودند. به نظرم وقتی زنان هستند بازیکنان هم انرژی بیشتری می‌گیرند.»

تذکر حجاب

مریم فراهانی 34ساله هم در این بازی بود. او برای دومین بار بود که در مسابقات فوتبال وارد ورزشگاه امام خمینی می‌شد: «فاصله بین دوبازی آلومینیوم یک هفته بود. من بازی اول که آلومینیوم – استقلال خوزستان بود و دوم را که آلومینیوم و شمس‌آذر قزوین بود را رفتم و بازی‌های بعدی را هم شرکت می‌کنم. با پسر 9ساله‌ام رفتم همسرم اما نیامد و گفت که در خانه تماشای بازی راحت‌تر و بهتر است. اما برای ما حضور در ورزشگاه خیلی مهم بود.» مریم بارها به ادمین کانال تلگرام و اینستاگرام تیم آلومینیوم پیام داده و از آنها خواسته که برای حضور زنان کاری کنند حتی یک بار هم قصد داشت برای شرکت در تمرین‌ها برود که اجازه ندادند: «وقتی مدرسه می‌رفتم هم بازی را ازطریق رادیو در مدرسه پیگیری می‌کردم. قبلا هوادار تیم استقلال بودم و تیم شهر خودمان، یعنی آلومینیوم.» مریم سومین نفری بود که بلیت تهیه کرد: «در ورزشگاه به من می‌گفتند باید تو را به عنوان هوادار نمونه معرفی کنیم بس که تشویق می‌کردم و بالا و پایین می‌پریدم. در بازی دوم هم همین وضعیت بود. آن را هم با یکی از دوستانم رفتم.» او منتظر بازی بعدی است: «جای ما در ورزشگاه اصلا خوب نبود و پشت دروازه قرارمان دادند. حالا ما خیلی هیجان داشتیم و به این موضوع توجه نکردیم اما در کل جایگاه خوبی نداشتیم. حتی به لیدرها گفتیم که جای ما را درست کنند آنها می‌گفتند فعلا بگذارید راهمان بدهند بعداً جا را هم درست می‌کنیم. حتی به ما می‌گفتند اگر حجاب را رعایت نکنیم دیگر نمی‌گذارند وارد ورزشگاه شویم. ما پیراهن آلومینیوم به تن داشتیم اما روی همان هم مانتو پوشیدیم. هواداران زن خیلی رعایت کرده بودند. هر چند که تذکر زیادی هم از سوی ماموران داده می‌شد. اگر زنی کلاه بر سر داشت به او ایراد می‌گرفتند.» به گفته او، زنان تنها از یک ورودی که ورودی سه بود وارد می‌شدند اما مردان سه ورودی داشتند: «ما در اراک مراکز تفریحی زیادی نداریم و واقعا برگزاری چنین مسابقاتی سرگرم‌کننده است. همه ذوق زده بودند از اینکه برای اولین بار وارد ورزشگاه می‌شدند.» به گفته او پس از بازی هم تعدادی از تماشاگران زن، شروع به جمع کردن زباله‌ها کردند.

از زنان عکس نگیرید

زنان در قزوین هم توانستند وارد ورزشگاه شوند؛ ورزشگاه سردار آزادگان. حدود 500نفرشان توانستند بازی تیم‌شان شمس‌آذر با آلومینیوم را از نزدیک ببینند. آنها که دست‌اندرکار برگزاری مسابقات هستند می‌گویند که تلاش شد بخش زیادی از بلیت‌ها به افراد مشخصی داده شود اما مدیرعامل باشگاه شمس‌آذر مقاومت کرد و حدود 200 بلیت را تحویل داد. بخشی از بلیت‌ها به خانواده بازیکنان داده شد و مابقی از طریق سایت فروخته شد. گفته می‌شود کدملی تمام زنانی که قصد حضور در ورزشگاه داشتند بررسی شده است. برای مسئولان مهم بود که چه کسی قرار است وارد ورزشگاه شود. آنها تعداد را کم گرفتند تا راحت‌تر کنترل‌شان کنند. در این میان هم به گفته یک منبع آگاه و نزدیک به تیم، عکاسان حاضر در ورزشگاه پیش از شروع بازی توجیه شدند که به دلیل مسئله حجاب از زنان عکس نگیرند. برای این بازی هم ورودی و خروجی زنان متفاوت بود. گفته می‌شود هر بار برای حضور زنان باید از شورای تامین استانداری مجوز صادر شود.

بررسی کدملی‌ زنان

ریحانه همیار هوادار است و سال‌ها پیگیر حضور زنان در ورزشگاه بوده و توانسته بازی‌های زیادی را از طریق فدراسیون فوتبال در استادیوم آزادی ببیند: «من همراه با یک تیم از طریق سازمان لیگ، زنان را وارد ورزشگاه می‌کنم. یعنی زمانی‌که مجوز حضور زنان داده می‌شود، ما معمولا این فراخوان را می‌دهیم و هماهنگی‌های لازم را انجام می‌دهیم.» ریحانه در بازی‌های قبلی شاهد پشت پرده‌های بسیاری برای فروش و در اختیار قرار دادن بلیت به زنان بوده است و می‌گوید که در بازی‌های قبلی درصد پایینی از بلیت‌ها به زنان فروخته شده است، معمولا بلیت‌ها به افراد شناخته‌شده داده می‌شود. مثلا در بازی استقلال که اولین حضور زنان بود، تنها همان 500 نفر وارد شدند اما در بازی بعدی که برای پرسپولیس بود به غیر از 500 نفر، 4هزار نفر دیگر از سوی خودشان وارد ورزشگاه شدند. به گفته او، ماجرای ورود زنان به ورزشگاه از سال گذشته کلید خورد، آنها جلسه‌ای با سازمان لیگ داشتند و در همان جلسه اعلام شد که به زنان مجوز حضور در برخی از ورزشگاه‌ها برای تماشای بازی لیگ داده می‌شود. البته در لیگ کلا تماشاگر حضور نداشت. او خبر اعطای مجوز به برخی از ورزشگاه‌ها برای حضور زنان را شنیده و می‌گوید که حضور زنان در این ورزشگاه‌ها محدود است: «بیشتر کسانی که در تهران وارد ورزشگاه می‌شوند گزینشی‌اند. یک گروه از طرف جمعیت همیار هوادار معرفی می‌شود، یک گروه از ارگان‌های مختلف و یک گروه از باشگاه هواداران. فهرستی از حضور زنان تهیه می‌شود، کد ملی‌شان استعلام می‌شود و پس از استعلام به آنها اجازه ورود می‌دهند. البته در بازی‌های قبلی از طریق همین لیست‌ها، اجازه ورود به بسیاری از زنان داده نشد. ممنوعیت ورودشان هم مشخص نیست اما یکی از آنها نداشتن سوءپیشینه بود. البته شنیده می‌شود مسائل دیگر هم در نظر گرفته می‌شود.» به گفته ریحانه، این سخت‌گیری‌ها در ارتباط با مردان اعمال نمی‌شود. مردان از طریق سایت بلیت می‌گیرند و براساس شماره‌ بلیت روی صندلی می‌نشینند. اما برای زنان اینطور نیست. بر اساس اعلام او، حضور زنان در بسیاری از ورزشگاه‌ها گزینشی است: «سایت برای خرید بلیت باز می‌شود اما تعداد محدودی بلیت فروخته می‌شود. بسیاری بدون خرید بلیت از طریق ارگان‌های مختلف می‌آیند. یعنی سهمیه شهروندان عادی کم است. همیشه همینطور بوده است. گاهی هم پیش می‌آید که همان گزینشی‌ها هم رد می‌شوند. ما فهرستی از اسامی زنان می‌دهیم اما بعداً می‌بینیم که تعدادی از اسامی حذف می‌شوند. این اتفاق به خصوص برای زنانی که فعالیت‌هایی غیر از ورزش دارند یا فعالیت‌ خاصی در شبکه‌های اجتماعی دارند، رخ می‌دهد. سر بازی پرسپولیس و کاشیما که زنان اجازه ورود گرفته بودند، یک اتوبوس را برگرداندند و کارت ملی‌شان را سوزاندند. یعنی دیگر نمی‌توانند با آن کارت ملی بلیت بخرند. دلیلش را هم نفهمیدیم چه بود.» کوچکترین اتفاق در ورزشگاه می‌تواند منجر به محدود کردن حضور زنان شود. مثل اتفاقی که سر بازی پرسپولیس افتاد که بازیکنان در نزدیکی جایگاه زنان، شادی کردند و روی سر و کله هم پریدند و در نهایت همین حرکت آنها منجر شد تا اعلام کنند استادیوم مشکل دارد و زنان باید به طبقه بالا منتقل شوند. بعدش اما بازی نبود تا اینکه در یازدهم مهرماه بازی الهلال و نساجی برگزار شد و زنان مجوز حضور در ورزشگاه پیدا کردند.

نگرانی از شعار سیاسی و انتشار عکس

یازدهم مهرماه بازی نساجی و الهلال بود. طیبه، یازدهم مهرماه در ورزشگاه آزادی بود. او به تماشای بازی رفته بود و از وضعیتی که میان تماشاگران ایجاد شده بود، انتقاد می‌کند. او می‌گوید که تماشاگران زن تجربه زیادی برای حضور در ورزشگاه ندارند و همین موضوع تنشی میانشان ایجاد کرده بود. در میان آنها طرفداران نیمار هم آمده بودند که گاهی با سایر هواداران به چالش می‌خوردند: «شاید یکی از وحشتناک‌ترین بازی‌هایی بود که من رفته بودم. قبلا از طریق فدراسیون چند بازی را از نزدیک دیده بودم و این بار اصلا شرایط خوب نبود. عده‌ای بدون اینکه حتی بلیت تهیه کنند سوار اتوبوس شده و به تهران آمده بودند و تازه در تهران به فکر خرید بلیت افتاده بودند.» زنان در بازی روز یازدهم مهرماه در طبقه بالا نشستند. به آنها گفته بودند که طبقه پایین در دست تعمیر است و آنها نمی‌توانند روی صندلی‌های آن طبقه بنشینند. آنها که به تماشای بازی رفته بودند می‌گویند که تعداد تماشاگران زن بیش از 500نفر بود و جایگاه‌های 8،7،6 و 9 پر شده بود:«به‌رغم بازی‌های قبلی که تیم به سمت زنان می‌آمد این بار این اتفاق نیفتاد و حتی عکاسان هم دوربین‌شان را به سمت زنان کج نکردند. ماموران حجاب همه جا حضور داشتند. اگر تذکر بدهند و کسی رعایت نکند، دوربین‌های چهره‌زن ورزشگاه آنها را شناسایی می‌کند و کد ملی‌شان را می‌سوزاند. آنها دیگر با آن کد ملی نمی‌توانند بلیت بگیرند.» به گفته او بیشترین دغدغه مسئولان این است که زنان شعارهای سیاسی ندهند و همچنین عکس‌هایشان منتشر نشود. به هر حال حالا به دلیل تاکید فدراسیون فوتبال جهانی مجبورند زنان را به ورزشگاه راه بدهند اما برای لیگ اینکار را نکردند و می‌گویند ورزشگاه آمادگی ندارد.

دور از زمین

هدیه سلیمان‌پور، بازیکن تیم زنان نساجی است و پست دفاع راست را دارد. هدیه دو سالی می‌شود که در این تیم توپ می‌زند و برای اولین بار یازدهم مهرماه همراه با سایر اعضای تیم در قالب یک گروه 33نفره وارد ورزشگاه آزادی شد: «خیلی هیجان‌ داشتم، ما همیشه این بازی‌ها را پای تلویزیون می‌دیدیم اما این بار از نزدیک به تماشا می‌رفتیم و علاوه بر آن اولین باری هم بود که وارد ورزشگاه آزادی می‌شدیم. این برای ما خیلی هیجان‌انگیز بود.» جایگاه زنان در بازی نساجی – الهلال در طبقه دوم ورزشگاه بود؛ جایی که دید کافی نداشت: «در قائمشهر تاکنون زنان نتوانسته‌اند از نزدیک بازی تیم فوتبال مردان را تماشا کنند.» او هم می‌گوید که حضور زنان در ورزشگاه اتفاق عادی است و مشخص نیست چرا در این سال‌ها اجازه ورود نمی‌دادند.

سوده تاج‌الدین، سرپرست تیم زنان نساجی است. او صبح روز یکشنبه، 33نفر از اعضای تیم را سوار اتوبوس کرد و راهی تهران شد. آنها ساعت 3ظهر به تهران رسیدند و وارد ورزشگاه شدند:«این اولین تجربه تیم ما برای حضور در ورزشگاه آزادی بود. ذوق بسیاری داشتند و برای ورود به ورزشگاه و تماشای بازی لحظه‌شماری می‌کردند.» تاج‌الدین بارها وارد ورزشگاه شده و به عنوان کادر برگزارکننده حضور فعالی داشته است. او بازی‌های بسیاری را از نزدیک دیده اما تیم‌اش چنین تجربه‌ای نداشته است: «در ورزشگاه شهید وطنی قائمشهر، فعلاً مجوز حضور زنان گرفته نشده است، به همین دلیل زنان شهر هم تجربه‌ای نداشتند. البته به غیر از ما، شهروندان قائمشهری هم برای حضور در بازی آمده بودند.» به گفته او در حال حاضر با شورای تامین استانداری رایزنی‌هایی صورت گرفته تا زنان هم بتوانند در بازی‌های شهید وطنی حضور داشته باشند. جایگاه نامناسب زنان در ورزشگاه آزادی از نکته‌های مورد انتقاد سرپرست تیم زنان نساجی بود: «ما پشت دروازه بودیم، جای نامناسب و دوری بود و به زحمت می‌توانستیم بازی را ببینیم.»